Zenbaki gorriak

Hamabi urte igaro dira mahamoud touré bilboko afrika txikira heldu zenetik, familia burkina fason utzita eta amets berrien alde borrokatzeko prest. horretarako saharako basamortua zeharkatu behar izan zuen, eta gibraltarko itsasartea igaro. baina denboraren poderioz, emaztea eta seme-alabak, etorkizun oparoko promesa hutsalez nazkaturik, ahaztu egin ziren touréz, eta burkinarra zurrunbilo iraunkor batean sartu zen non ilunak askoz gehiago diren argiak baino. aurreko nobelan las palmasen egon ondoren, oraingo honetan patuak bartzelonara darama touré. hor, denbora soberan izango du ihesaldi etengabea bilakatu zaion bizitzaz hausnartzeko, bizi izandako esperientzia gogorrak eta egindako okerrak mamurtzeko, eta inoiz baino astunago sentituko du bakardadearen pisua. bere lagun leial osman, xihab eta kristina (sa kené) jada ez dauzka ondoan, eta inoiz imajinatuko ez zituen gauzak egin beharko ditu bizirik irauteko, degradazio-maila beherenera iristeraino. jon arretxek argazki gordina eskaintzen digu zenbaki gorriaken bartzelonako turismo-leku ederren azpian gordetzen den errealitatearena, eta agerian uzten digu paperik gabeko etorkinek, etxebakoek, txiroenek... non bilatzen duten babesa. eleberri bizigarri bezain gogorra da touréren hamaikagarrena, estilo zintzokoa, sagako besteetan bezala europa diruduneko baztertuen azpi mundua erakusten duena.